na engleskom 
na mađarskom 
na grčkom 
na španskom 
na nemačkom 
na francuskom 
na italijanskom 
na slovenačkom 
na poljskom 
na švedskom 
TWO MINUTES OF A ROSE
When I arrived at the déjà vu fair
everything was spent.
The tents were folded.
Burnt down.
The medals had been handed out.
The rights had been seized.
There was little left
At large,
I was warned by those still gathered there.
Possibly just two glaciers
under a bell.
To me, they appeared
to be like glass tits
touching while
a woman of poetry walked.
It was the time of the end of the world.
And I wished for her the same as for myself.
Nothing out of the ordinary.
A cup of raindrop.
Two minutes in the life of a rose.
Translated from Serbian by Novica Petrović
International Writer’s Colony, Čortanovci, 2008.
LEAR
In Epidaurum
at the beginning of the play
Lear is just
crushed.
It is not before the end
that he traditionally
appears as a dead man.
In the National theatre it doesn¢t take
too long to find a replacement for him.
Along with the lengthened eyelashes
of some other life.
The management takes care of
his emergences on happy agoras.
The audience applauds
to the passed away tragedy.
He signs autographs.
He throws his shirt
to the elated crowd.
He withdraws in his triumph.
And in the very last moments
of an fading era
he stops at the newsstand to buy
a sports betting ticket.
The morning finds him
in a massage salon. He washes
his face with volcano stones.
Not-yet-recycled and still
utilizable grains
of what was burned through.
Relaxed, he is gazing
into the solarium sky.
That bijouterie of blindness.
HAPPINESS
I have seen
a happy world. Falling
to pieces.
Like young people do..
Instantly.
On their Hondas.
Stuck at a curve.
Under the helmet of foolishness.
I have seen the miserable.
They have been humble.
Quiet and shrewd.
Finally all they wanted was
to die. Although it was not
always possible. Nor easy at all.
As it happens,
happiness means a distance.
In an old opticians shop. Where
the owner from time to time
puts off his curious ocular.
But then, in spite of everything,
that happy moment bursts into.
And it whizzes by. So common.
Just like my neighbor¢s apron
spread on the wind.
Out of which children never
cease to keep on swarming.
One can clearly see
the milk boiled over
all these deserving years.
Signed into elementary school.
Just a moment ago.
Resembling the clouds.
Or their first certificate.
And the ID of an angle.
With the mustache added
by their mischievousness
to the angel¢s face.
And not wasting a moment,
They passed the image
Via their cells to no one else –
But the Maker himself.
Translated from Serbian into English by Marija Knežević
SEDAM PESAMA U PREVODU NA MAĐARSKI
SARKVIDÉKI
Hát nem olvastak a jövőben
a mauzóleum falaira ha ráragadnának
reménytelenül a hangok
Hogy a rég önmagában megingott
város almájából
a lélegzet is kimosson
szájat nyelvet torkot
Rugalmasabban kellene felbuknom
a levegőből melynek monádjai
sóhaj avagy orkán tudnak lenni
Felemelkedni egy szelet
süteménnyel a hajamban
beragyogni a csúszó ívet
hátulról a bika ha elcsábít
odüsszeusz a narrációra éhező hold
Tizenkétezer nyájas parancsának
egyikével azt mondja
Most beszélj hát
Egy pirinyó felálló
vízlépcsőre emlékeztető
kis amfiteátrumban
mely oly ismerős hisz
ősidők óta ott őriztem
a szót ezt a búvároknak
épített törékeny korallt
Ahol első ízben kívántam
megérteni a teret
a szétterülő dimenziók
fényét a vízen.
Imigyen kezdtem el.
TE
Te vagy a legleellenőrizhetőbb
igazság rólam.
Vállamat átöleled
egy kabáttal
mely nincs többé.
És e visszaemlékezésnek
ez az egyetlen értelme.
Az hogy testem
két kezed
mozgásából áll.
Elkapod
szemem esőjének
arany másodpercét.
A mélység hulláma.
Ahol a fa nő.
Egy otthon lelked
égboltja alatt.
HIDEG GALAMB
A költészetről beszéltünk.
Elillanó gondolatok
tükröződtek a kirakatokban.
És keresetlen szavak
találták meg magukat
saját jól kigondolt
érzékeny lényeikben.
Röpke beszédszüneteink alatt
szinte hallani lehetett
a biztonsági zár
kattanására
emlékeztető hangot.
Mikor a gyermekek
A hintákon ülnek.
A hideg galamb pedig
A kiszáradt tenyéren.
Mikor a dolgok végre
meglelik világos és
sugárzó helyüket.
Mint amikor azok akik
sehová sem utaznak
hirtelen elköltöznek.
TŰKIRÁLYNŐ
Keveset költök.
Hiszen nem maradt
Már sok.
Mondja nekem
a látóhatár
betegeskedő csücske.
Kis sarokbolt amelyből
mindenki már hazavitt
egy-egy csecsebecsét.
Műszerkét.
Pótszívet.
Megmaradt a felvágott
erek éjszakája.
Éhínséges nyár
A barikádokon.
Nagyon drága csók
szerelem nélkül.
Várom eljöveteled.
Csakis téged. A védelem
kicsiny dalát.
Kiáltások és kicsi arany
lobogók kíséretében mint
folyami mentő keresem
tested a homokban.
Ahol az élet
újrakezdődik.
Csak te tudsz engem
tűkirálynővé változtatni.
És biztosan leengedni
az ezerfordulatú
hanglemezre.
Hogy az értelem pánikjában
és az érzékek fényében
megnyissam a zene
és a csillagok idényét. Újra.
És mégis oly másképpen.
Mintha már nem is lennék
por. Földre hullott.
Mintha a valahol
hirtelen bevésett
kivilágított
esődal maradék
ereje lennék.
A láthatatlanság
díszverete.
Lebegő folt.
Mely összement.
Azért hogy bennem
helyet találjon.
ÜVEGFŰ
Vörösbegyet pillantottam meg
az üvegfűben.
Összegyűjtöm majd
a szótagjait gondoltam.
Egy üvegbúrába.
A vers ingjébe.
Áttetsző csiptetőcskékre
lesz majd szüksége
a szétrombolt levegőnek.
Mert jönnek az építődaruk
figyelmeztetés nélkül. Korán.
Feltörik a vékony
jég ajtaját.
Kiviszik a gyökereket.
A homokot a köveket.
Kifordítják a szavakat.
Melyek meztelenek lesznek.
Összekötő anyag nélküliek.
Nyitott szájúak.
Míg nő
a töltés és a habarcs.
Az alapzat és a ház.
Száz év magányra
megtervezve.
A RÓZSA KÉT PERCE
Mikor megérkeztem a már látottak
vásárjára minden elkelt.
A sátrak összehúzva.
Kiégetten a napnyugtában.
A kitüntetések kiosztva.
A jogok megkaparintva.
Kevés maradt már csak
szabadon figyelmeztettek
az összegyűltek.
Talán két darab gleccser csak
a harang alatt.
Engem ők üvegmellekre
emlékeztettek
melyek összekoccanak a vers
asszonyának sétája közben.
A világvégi napok ideje volt ez.
És én neki is ugyanazt kivántam mint magamnak.
Semmi nem mindennapit.
Egy bögre esőcseppet.
A rózsa életének két percét.
MIT CSINÁLTAM
Mindenhová
vittem magammal
a látomásaimat.
Az én cipőmet hordták.
Az én tálamból ettek.
Az ölembe eresztették
piciny gombolyagjaikat.
Szemük éles füttyszavával
időről időre
kivezettek a nyílt
űrbe. Ki a világból.
Hogy meghaljunk
mindezekért a röpke
fényekért és fürge múzsákért.
Hogy tekintetünkkel nyaljuk
a havas ormokat. A kozmikus
Urálok csúcsait.
Melyeknek pici tócsáit
bolygónk talaján néha
álmos forró déli órán
kihörpinti a galamb.
Magasiskolákba
írattam őket.
Mély szenvedélyekbe.
Másféle lények nyelveire
tanítottam őket. Őrületre.
A gyengédség és a fájdalom
megfejthetetlen
kézikönyveit
lapozgattam nekik.
A légzés módjaira
oktattam őket.
Szépírásra. A bőr
fényességére. A csüggedtekért
való imádkozásra.
Hogy felcsillanjanak.
Akár a kisíratlan réz.
Mikor megérkeznek
a halott rózsák összejövetelére.
A forgóajtó mögé.
Ahol teljes pompájából
mindörökre legurul
a császári éjszakák gombja.
Hogy nyekkenjenek.
Mint a fibula.
Mikor összerakják.
És törékeny tehetségének
örökségével összekössön
két magányos
földrögöcskét.
Az átok földjéről.
Marko Čudić fordítása
SEDAM PESAMA U PREVODU NA GRČKI
ΠΟΙΗΜΑ, ΠΟΛΙΚΟ
Δεν διάβαζαν το μέλλον;
Πως οι φωνές των μαυσωλείων
κολλούν στους τοίχους απελπιστικά
Από το μήλο της πόλης
μαλαματένιο άλλοτε ιπτάμενο
ακόμα και η ανάσα θέλει να ξεπλύνει
στόμα, γλώσσα, λαιμό
Πιο σβέλτα πρέπει να αναδύσω
από τον αέρα που τα μόριά του
αναστεναγμός μπορεί να είναι ή θύελλα
Να υψωθώ με μελωμένα μαλιά
Να φωτίσω το τόξο που γλιστρά
από τη ράχη του ταύρου
στον οποίο με προάγει
oδύσσεια σελήνη που διψά για αφηγήσεις
Με μια από τις δώδεκα χιλιάδες
γλυκές διαταγές της λέει
Ελα τώρα Μίλα
Στο μικρό αμφιθέατρο
όμοιο με υψωμένο
υδάτινο σκαλί
γνωστό ανέκαθεν
όπου φύλαγα λέξεις
Μια εισπνοή δύτη
ένα εύθραστο κοράλι
Οπου για πρώτη φορά ευχήθηκα
να καταλάβω τον χώρο
των ανοιχτών διαστάσεων
Φως στο νερό
Κι έτσι ξεκίνησα
ΕΣΥ
Εσύ είσαι η πιο αποδεικτική
αλήθεια για μένα.
Τυλίγεις τους ώμους μου
μ΄ένα παλτό
ανύπαρκτο πια.
Αυτή είναι όλη η έννοια
τούτης της υπενθύμησης.
Το ότι η κίνηση
των χεριών σου
πλάθει το σώμα μου.
Πιάνεις
την χρυσή στιγμή
της βροχής του ματιού μου.
Το κύμα του βυθού.
Οπού μεγαλώνει το δένδρο.
Εστία κάτω από τον ουρανό
της ψυχής σου.
ΚΡΥΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ
Μιλούσαμε για την ποίηση.
Περαστικές σκέψεις
καθρεφτίζονταν στις βιτρίνες.
Λέξεις που δεν ψάχναμε
βρίσκονταν
στις νοητικές
ευαίσθητες υπάρξεις τους.
Στις σύντομες σιωπές
μπορούσε να ακουσθεί σχεδόν
μια ηχώ που μοιάζει
με κλείσιμο
κλειδαριάς ασφαλείας.
Οταν τα παιδιά
είναι στις αιώρες.
Και η άσπρη περιστέρα
πάνω στη στεγνή παλάμη.
Οταν τα πράγματα επιτέλους
βρίσκουν τη θέση τους.
Λαμπερή κι ολόφωτη.
Σαν αιφνίδια μετακόμιση
εκείνων
που δεν ταξιδεύουν πουθενά.
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΒΕΛΟΝΑΣ
Ξοδεύω λίγο.
Επειδή το περίσσεμα είναι
μικρό.
Μου λέει η οπτική γωνία
που δεν έχει αναρρώσει.
Από το ντράγκστορ
όλοι έχουν αρπάξει
κάτι.
Μια μικρή συσκευή.
Μια καρδιά ρεζέρβα.
Εμεινε η νύχτα
με κομμένες φλεύες.
Πινασμένο καλοκαίρι
στα χαρακώματα.
Πανάκριβο φιλί
χωρίς αγάπη.
Περιμένω να έρθεις.
Εσύ μονάχα. Μικρό ποίημα
υπεράσπισης.
Με κραυγές
και χρυσές σημαιούλες
σαν ναυαγοσώστης ψάχνω
το σώμα σου στην άμμο.
Όπου η ζωή
ξαναρχίζει.
Εσύ μονάχα με αλλάζεις
σε βασίλισσα της βελόνας.
Με κατεβάζεις με σιγουριά
πάνω σε δίσκο
χιλίων στροφών.
Μέσα στον πανικό του νου
και τη λάμψη των αισθήσεων
να ανοίξω τη σεζόν με μουσική
και άστρα. Ξανά.
Κι όμως, τόσο διαφορετικά.
Λες και δεν είμαι πια
σκόνη. Συσσωρευμένη.
Λες και είμαι ξαφνικά
στη βελανιδιά κάπου μέσα
μια ολόφωτη
περίσσια δύναμη
ενός βροχερού ποιήματος.
Επίστρωση
του αόρατου.
Πλωτή μελανιά.
Συρρικνωμένη.
Για να βρει θέση
μεσα μου.
ΓΥΑΛΙΝΗ ΧΛΟΗ
Εντόπισα έναν κοκκινολαίμη
μεσ΄στην γυάλινη χλόη.
Θα μαζέψω τις συλλαβές του,
σκέφτηκα.
Στην γυάλινη καμπάνα.
Στην πουκαμίσα του ποιήματος.
Θα χρειαστεί
διαυγή μανταλάκια
ο διαλυμένος αέρας.
Επειδή οι γερανοί εμφανίζονται
απροειδοποίητα. Νωρίς.
Σπάνε την πόρτα
του εύθραστου πάγου.
Βγάζουν ρίζες. Αμμο και πέτρες.
Ανακατεύουν λέξεις.
Που μένουν γυμνές.
Δίχως ύλη σύνθεσης.
Με το στόμα ανοικτό.
Ενώ μεγαλώνουν
ανάχωμα και λάσπη.
Θεμέλια και σπίτι.
Για εκατοντάδες
χρόνια μοναξιάς.
ΤΑ ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ
Οταν έφτασα στο παζάρι του ορατού
τα πάντα είχαν ξοδευθεί.
Τα τσαντίρια μαζεμένα.
Καμένα στο λιόγερμα.
Τα παράσημα μοιρασμένα.
Τα δικαιώματα στερημένα.
Λίγα έχουν απομείνει
ελεύθερα,
με προειδοποίησαν οι θαμώνες.
Ισως μονάχα δυο παγόβουνα
κάτω από την καμπάνα.
Εμένα μού έμοιαζαν
με γυάλινα στήθη
που αγκίζονται στο περπάτημα
μιας γυναίκας από ποίημα.
Ηταν η εποχή της συντέλειας του κόσμου.
Της ευχήθηκα ό,τι στον εαυτό μου.
Τίποτα εκτός του συνηθισμένου.
Μια κούπα σταγόνες βροχής.
Δύο λεπτά από τη ζωή του ρόδου.
ΤΙ ΕΚΑΝΑ
Παντού μαζί μου
έπαιρνα
τις χίμαιρές μου.
Φορούσαν τα δικά μου παπούτσια.
Ετρωγαν από τη δική μου καραβάνα.
Ακούμπαγαν τα χαριτωμένα τους κουβάρια
στα δικά μου γόνατα.
Μ΄ ένα οξύμωρο σφύριγμα των ματιών
πότε-πότε με έβγαζαν
στον ανοικτό κόσμο. Εκτός.
Να πεθαίνουμε
για όλες τις σύντομες λάμψεις
και τις γοργοπόδαρες μούσες.
Να γλείφουμε με το βλέμμα
τις χιονισμένες κορφές. Τους κώνους
των διαστημικών Ουραλίων.
Τους μικρούς βούρκους τους
στα εδάφη του πλανήτη
το νισταγμένο καυτό μεσημέρι
μερικές φορές πίνει το περιστέρι.
Τις έγραφα
στις ανώτατες σχολές.
Στα βαθία πάθη.
Τους μάθαινα γλώσσες
άλλων πλασμάτων. Την τρέλα.
Ξεφύλλιζα για κείνες
τα ακαταλαβίστικα εγχειρίδια
τρυφερότητας και πόνου.
Τις μετεκπαίδευα
στους τρόπους αναπνοής.
Στην καλλιγραφία.
Στην λάμψη του δέρματος.
Στις προσευχές για όλα τα λυγισμένα.
Να λάμψουν.
Σαν άκλαφτο μπακίρι.
Οταν φτάσουν στη συνεδρία
των πεθαμένων ρόδων.
Πίσω από την περιστρεφόμενη πόρτα.
Από την γεμάτη λάμψη της
κατρακυλά αενάως
το κουμπί της βασιλικής νύχτας.
Να τρίξουν.
Σαν πόρπη.
Που κλείνει.
Και με την κληρονομιά
του ευάλωτου χαρίσματός της
δένει
δυο μοναχικές χούφτες.
Ερημης γης.
Τάνια Κραγκούγιεβιτς
Η Τάνια Κραγκούγιεβιτς γεννήθηκε το 1946 στη Σέντα της Σερβίας. Σπούδασε
φιλολογία στο Βελιγράδι, ενώ σε ηλικία μόλις είκοσι χρόνων εξέδωσε την πρώτη
της ποιητική συλλογή, σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της
Σερβίας, τον Matica srpska στο Νόβι Σαντ. Από τότε έχει εκδώσει άλλες 16
ποιητικές συλλογές (η τελευταία, Το πανδοχείο του αποχαιρετισμού, κυκλοφόρησε
το 2010), καθώς και πολλές μελέτες για την παγκόσμια και τη σερβική σύγχρονη
ποίηση. Σήμερα εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων για δύο από τους εγκυρότερους
εκδοτικούς οίκους της χώρας της. Το ποιητικό και δοκιμιακό έργο της έχει
λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις, ενώ δύο συλλογές με επιλεγμένα ποιήματά
της εκδόθηκαν το 2009 και το 2010. Ποιήματά της συγκαταλέγονται σε πολλές
σερβικές και ξένες ανθολογίες. Η Τάνια Κραγκούγιεβιτς ζει στο Ζέμουν, λίγο
έξω από το Βελιγράδι, με τον άντρα της, Βασιλίγιε Βούγιτς.
Μετάφραση από τα σερβικά: Gaga Rosić
Sedam
pesama na sedam jezika, Agora, Zrenjanin, 2012.
Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
ÁNOFRA NOVA, Monogfráfico de Poesía
Serbia Contemporánea. No 93-94. Rute, 2013.
Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
Tanja Kragujević (Tanya Kragujevich, 1946) está presente en la escena poética de Serbia desde sus veinte años. Tiene publicada una veintena de poemarios, que le han merecido numerosos premios, que igualmente se le otorgan por sus ensayos. Entre sus libros de poesía vale destacar La duermevela de Newton, La mujer de poema, La nieve azul, así como aquellos en los que, establiciendo un diálogo con la época, de la experiencia intima llega a hacer una formula lingűística y culturológica como en Motel para el adiós y El pan de rosas. Sus poemas se pueden leer en diversas traducciones recogidas en su sitio electrónico. Vive en la angitua ciudad de Zemun, junto al Danubio, a un puente de Belgrado.
ÁNOFRA NOVA. Revista literaria. El color de la Esencia. Monogfráfico de Poesía
Serbia Contemporánea. No 93-94. Rute, 2013. Córdoba, España. Prefacio, selección
y traducción de Silvia Monrós de Stojaković
Poesía Serbia, hoy, Debats, Valencia, n. 109, 2010.
EL TRONCO DEL RÍO
Las estaciones se suceden.
Las distancias ora más cortas ora más largas
entre las manos mecánicas
en el acordeón de la puerta automática
en cuyos intersticios
se anidan las plazas.
Tauruno [1] rojizo. La torre.
El pequeño silencio del cementerio.
Las instantáneas por las ventanas al paso.
Las frases atropellándose
al ser cambiadas por meros centavos.
Cual aves hambrientas en el hombro.
En la posada entre nieblas
vestida de estremecimiento
una muchacha con un cachorro
de pura bondad
en los brazos [2].
Por el borde de la urbe.
Adonde el instinto como rama
del poema me conduce.
A la utopía de noviembre
de la que la nube crece.
Lo mismo que el agua.
Y la luz húmeda
placenta de los recién nacidos
con la que miro
se agacha para echar su red.
En lo blando. En lo sacro.
El tronco del río.
[1] Taurunum: nombre dado por los celtas y los romanos a la actual Zemun,
antigua localidad neolítica donde a orillas del Danubio vive la poeta, a un
puente del centro de Belgrado (N. de la T.).
[2] En el original en serbio figura el cachorro del ovejero de la montaña
Shar, conocido asimismo como Ovejero Ilirio, registrado en 1939 por la FQI
bajo el número 41 (N. de la T.):
INDIAN SUMMER
A veces es bueno
disponer de la redundancia.
Rodearse de lo superfluo.
Algo en el orden
de lo evidente puede entonces
cambiar de dirección
o ser anulado.
Con la maestría de
los caballeros
del arte.
O de los que cultivan rosas.
En el juego de la demasía
la pérdida no duele demasiado.
Ni para siempre.
Se coagula en un sentido
sensato. En el resumen. En el clímax
de la acción dramática en la que
lógico es ofrecer
un reino por un caballo.
De repente se encontrará
en la región de la vida.
Con arena en las sandalias.
En la cabaña con mirada
a los potros por la mañana
de la niebla del bosque. Que tintila.
Es el doble de la esencia
que se desvanece. Si bien también
ella está aquí.
El verano indio en el cuerpo.
Con una colección de frutos
pasados. Moribundos.
En el instante en que todo lo comprado
ya está vendido. Y no hay manera
de que se apaguen las pesadas
luces de la Bolsa.
Y por dos o tres gotas
de agua en la palma
en clasificados matutinos
piden ya toda la mano.
LA LLAMADA
Alguien lanzó una llamada.
Esa noche también colocamos
velas en las ventanas,
todas las luces.
La dulce miel del cosmos interno.
Implorante. En el silencio de la noche.
Como la poesía. Impotente.
Porque ya al día siguiente en los campos de concentración
del Este del Norte del Oeste y del Sur
los jóvenes soldados se pusieron a jugar a la canasta.
Sacando el gillette en lugar del naipe.
Todo lo cortado en dos salpicaba.
Cuajando el cielo con estrellas
de sangre, con mareas altas. De brasa.
Ya antes habíamos tenido bajas
sollozaba la sombra de la vida, abrazando
a la familia durante la cena de la muerte.
Oyóse claramente cuando dijo:
Nuestra tumbas ahora son públicas.
Estamos libres. En el desierto.
Basta con que haga espacio.
Entre tres costillas. Para el Hombre
el Niño y la Mujer. Para confirmar
con la voz de una boca vacía
con el paladar susceptible del poema:
la vida existe.
Apenas sostenible. Semejante al humo.
Y sin esperar otra o mejor
como si fuera de caza con una red
hace visible
su propia intención de ser.
Tiernos milagros de la infancia.
Como estos gorriones
que con su piar se beben
las lágrimas matutinas. Interfieren
en la charla de dos amigos.
En esa lancha. En medio del espejo.
Que entre este y aquel
parpadeo del ojo en distorsión
descompuesto y mortífero
como el vino sin agua
el Danubio ha colgado entre las venas.
EL AIRE EL VIENTO LAS LÁGRIMAS
Desde un pequeño punto de la noche.
Como los olores de la pradera.
Rumbo al umbral de los colores de tránsito.
Con una pila de pasajes
que recogiste
como nuevas alas de cartón.
Mostrar los documentos
en el aeropuerto.
Estar limpio. Como un día de fiesta.
Compartir los bocadillos volantes
con un desconocido. Y llamar
un taxi. Con gesto ligero.
Aspirar la ciudad.
Como si recibieras un corazón nuevo.
Antes de que te abracen aquellos
que te estaban esperando.
Sin presentir lo que significa
abandonar el crepúsculo
que entibia la soledad
de las tumbas.
Cuántas noches y días.
Cuántos minutos definitivos hacen falta,
para confiarle a alguien
la canción de cuna
para las rosas.
Y cuánto poderío salvaje
hubo. Entre tú
y la vida en el camino.
Mientras se acumulaban las nubes.
En la mentira de la espuma de azúcar.
Y que la huella del relámpago
apenas rasgado por el horror
en la anatomía del instante
ahora pudiera reunir
en la gravedad y la pena
dos o tres almas
hermanas.
Que con alegría te acogen
desde el recuerdo. Desde la lejanía.
En la mesa para los invitados.
Aquí donde los que es espuma en el vaso
de agua para tí son
aire viento lágrimas.
Y las piedrecitas del acuario
y las nueces de la India en el platillo
la pantalla que no se apaga
lo que es tu suspiro.
Tus Montañas Rocosas.
Susurrantes y quebradas.
Las mismas. Siempre distintas.
Cosas de la realidad.
NIEVE AZUL
Este puente también
está cediendo bajo el peso de las hojas
secas. La calle es intraducible.
Abajo están los juegos de azar.
Arriba los bloques de formato
cyber. Respirar es
fácil. Es insoportable.
Todo lo que de valor llevas
contigo, dentro de sí mismo
tiembla por dentro.
El alma, un polluelo.
En un huevo eléctrico.
La soledad.
Claramente pintado
un desnudo, por dentro.
Y por todas partes tienes
que seguir con la garganta desnuda.
Con el movimiento
de los navíos vikingos con el que
los patos silvestres cortan el hielo.
En tanto la música luminosa
camina por encima de tí junto al río.
Te ofrece los alimentos del aire.
Prieta las delicadas teclas
para tu canción sin voz.
Fotografía el brillo en el rostro
de la bondad. Te sopla:
por aquí por aquí pasa.
Y la ciudad como un ala de nubes
está en tus hombros.
Mientras echas atrás las plumas
del cabello. Y completamente liviano
amontonas en los pequeños cristales
de luz, tu nieve azul.
Del serbio: Silvia Monrós de Stojaković
Tanja KRAGUJEVIĆ (Taña Kraguyevich; 1946) es una de las poetas serbias más
impactantes de la actualidad. Se dedica con sumo éxito a la crítica y al ensayo
literario. Los títulos de sus poemarios más importantes son Vratio se
Volođa (Volodya volvió, 1966); Osmejak omčice (La sonrisa del
pequeño nudo; 1993); Divlji bulevar (El Bulevar salvaje; 1993); Autoportret,
sa krilom (Autorretrato, con ala; 1996); Pismo na koži (Carta
sobre la piel; 2002); Žena od pesme (Mujer de poema; 2006); Plavi
sneg (Nieve azul; 2008); Staklena trava (Hierba de vidrio; 2009).
Cuadernos del Matematico, No 38, 2007. Getafe, Madrid
LA SOMNOLENCIA DE NEWTON
Tanja Kragujević (Taña Kraguyevich) canta lo invisible de nuestra
realidad cotidiana.
Nació el año en que ya era hora de que naciera, a orillas de un río. Vive
actualmente en Belgrado, junto al Danubio, por cuyo lecho corre mucha historia
europea. Y por ende, mundial. Mucha historia, no sólo de guerras y ríos, sino
también de olas y de danzas, así como de hojas de árboles y otras páginas,
igualmente esenciales. Sobre todo al desembocar en la poesía.
Tanja, considerada por la crítica oficial como la máxima sacerdotiza de lo
más pequeño en torno a todos nosotros - que no siempre sabemos apreciar el
renovado instante de un día más, porque parecería que cuando vivimos no valen
los instantes, y cuando los contamos, es porque del privilegio de vivir ya
sólo nos queda el recuerdo de un día menos - independientemente de toda crítica,
sigue caminando al compás del agua.
Sigue hallando huellas elementales en su camino. Huellas de un constante caminar,
aun sin tener que desplazarse por un espacio específico. Hallando ese tipo
de las huellas que todos nosotros querríamos dejar a las estrellas, Tanja
es definitivamente considerada - incluso por la crítica oficial de un país
en el que nació y que ya no existe, si bien la poeta sigue nadando en serbio,
a pesar de toda crítica en cualquier lengua - como la portavoz de lo íntimamente
universal.
Como la portavoz de un pétalo indescriptible; como la posibilidad de ser tanto
pétalo como descripción imposible; como poesía pura. Así es Tanja. Autora
de numerosas perlas poéticas, ganadorada de varios premios a la impenetrable
transparencia y redactora de una renombrada casa editorial: así es ella, la
poeta metafísica de nuestra globalizada agua de cada día, cada vez más inasible.
Y precisamente por ello, cada vez más valiosa, como el propio día. Por lo
que no hay que dejarse engañar cuando ella misma dice: »Cansada está/ la ropa
que llevo encima/ Y por debajo lo estoy yo.«
Los poemas que en esta oportunidad han sido traducidos al español pertenecen
a su poemario titulado La somnolencia de Newton.
Silvia Monrós de Stojaković
El SUSURRO DEL LABERINTO
No quise nada.
El valor de lo impalpable
El palacio submarino El espejo líquido
El reflejo de lo perdido
en el encanto de una cintura
Ahí donde el cansancio se va a sentar
para hablar conmigo
junto a la mesa de agua
Porque ya antes venía a mí
en un atuendo resbaladizo con la piedra del recuerdo
Sin ladrido Sin sello
Y dónde está la voluntad
que anduve llevando por las plazas
Los desconocidos se la llevaron
al basural de la medianoche
Mis calles son tranvías
Trayectorias de sangre celeste
Y esos ojos ígneos Hogar de cuadros
Yo soy una medusa
Yo soy un dirigible
Los iconos crecen
cuando levanto la vista
a todo lo amado
Con esbozos habitados
por los dulces fantasmas de la tristeza
Por los laberintos en que cada sombra
ha empezado a menearse y ya se acerca
al coro de niños
con flautas de cristal
LA POLAR
Será posible que no leyeran el futuro
Pegándose a los muros de los mausoleos
las voces de la desesperanza
Y de la manzana de la ciudad
otrora dorada en sí mecida
hasta el aliento se lavaría
la boca la lengua la garganta
A flote debo salir más ágil
del aire cuyas mónadas
suspiros y huracán suelen ser
Emerger con una tajada
de postre oriental en el pelo
Iluminar el arco que se desliza
por el lomo del toro al que me somete
odisea la luna sedienta de narración
Con uno de sus doce mil
imperativos amables dice
Pues bien Ahora a contar
En el pequeño anfiteatro
parecido a un alto
peldaño de agua
que conozco porque desde siempre
allí guardé las palabras
El suspiro buceador
el frágil coral
Donde por primera vez deseé
comprender el espacio
de dimensiones alargadas
La luz sobre el agua
Así empecé
Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
Tanja Kragujevic (1946.)
Poeta. Ensayista. Autora de numerosos libros de poesía y estudios
literarios sobre el carismático poeta serbio de entreguerra Momcilo Nastasijevic
y otros autores. Ha merecido relevantes reconocimientos literarios. Ha promovido
una importante actividad editorial, creando una serie de obras completas de
la poésia mundial.
LA NOCHE DE LAS AVELLANAS LIMPIAS
Los pedacitos dóciles de las cáscaras agrietadas
cual una crucecita en la palma disuelta
no pudieron ser causa de tan gran desamparo
Empero ella lloraba
Con todos sus rulos de fuego
Los ojos semejantes al Danubio crecido
y las baladas sobre Luisiana
El dolor que levemente alejaba de sí corriendo detrás del tranvía
acumulando los atardeceres cual páginas de un testamento prematuro
y frotando los marcos de las ventanas
hasta la respuesta al esplendor imaginado
la sacudía iracundo
Tal como entre la multitud el padre lleva de la mano
al niño fuera de quicio
El dolor del lugar vacío
La sombra del silencio sideral
en el duro campo de batalla del deseo
disfrazada de flor de desierto
daba grandes pasos
buscando ahí otra patria
Con tanta tenacidad
que incluso cuando cese su llanto
apoyada en la partitura de la tristeza
enorme permanecerá para la fina red de los sentidos
su peso
Como el que siente el viajero
bajando del tren
a una sala de esperas desconocida
en la que entre la puerta de entrada y la de salida
disimulada por el brillo de polvo descolorido
atropéllase la provincia
El neologismo del sinfin plateado
con el que tropezó crucificando en el alma
el viejo llamado oscuro
LA PALOMA FRÍA
Hablábamos de poesía.
Los pensamientos pasajeros
se reflejaban en las vidrieras.
Y las palabras no buscadas
se encontraban
en sus meditados
y susceptibles seres.
En los breves silencios
casi se podía
oír un sonido parecido
al de echar llave
a la cerradura de seguridad.
Cuando los niños
están en los columpios.
Y la paloma fría
en una palma seca.
Cuando por fin las cosas
encuentran su lugar.
Luminoso y radiante.
Como el repentino
traslado de aquellos
que no viajan a ningun lugar.
ARUNDHATY
Singularmente hermosa
una mujer con gracia y fuerza
cuya esencia es el hombre.
En uno de sus pequeños
e infintos
recintos de la sabiduría
es capaz de liberar
una catarata.
O en un barrio perdido
del convulsionado mundo
leer el destino.
Como el primer libro
sobre las rodillas.
Y en los velos de los siglos
reconocer por el engaño
el puñal desenvuelto.
En las intermitentes
corrientes de la sangre
descubrir las verdades que de veras
no pueden ser
otra realidad.
Sólo siempre nuevo
el sol azul y la luna.
El diente de león y la hierba
que puedes encontrar
en el mismo lecho nupcial.
Debajo del baldaquín.
Como los mellizos que son
Como la cuchara en la cuchara.
Como el vacío
que existe
para ser llenado.
Como tú y yo.
SIN BUENAS NOTICIAS
En esta ciudad tanto tiempo
sin buenas noticias. Busco
una librería que esté abierta de noche.
Libros que ayuden
a soportar
el dolor y la desdicha.
Miro el reloj. Cada
minuto es el fin del siglo.
El entierro de alguna de esas
pequeñas luces no bélicas.
TÚ
Tú eres la verdad sobre mí
más comprobable.
Cúbreme los hombros
con el abrigo
que ya no existe.
Y ése es todo el sentido
de este rememorar.
El que el movimiento
de tus manos
haga mi cuerpo.
Captas
el segundo de oro
de la lluvia de mi ojo.
La ola del fondo.
Donde crece el tronco.
El hogar al aire libre
de tu alma.
Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojakovic
Vrh strane
Tanja Kragujevic (1946), Belgrad, Serbien. Dichter und Essayist. Hat 15 Bücher Lyrik und mehrere Essaysammlungen veröffentlicht. Autor der Edition "Alpha Lyrae", in der grösste internationale Dichter veröffentlicht wurden (Jorge Luis Borges, Philip Larkin, Genadij Ajgi, H.M. Enzensberger, Cheslaw Milosz, Tadeusz Rozevitz, Wislawa Simborska, Adam Zagajewski, Charles Simic und andere) Tanja Kragujevic ist Träger wichtiger Preise und Anerkennungen für Poesie, Kritik und Essay. Lebt heute als freier Schriftsteller in Zemun an der Donau, gegenüber von Belgrad.
AUF LANDKARTEN UNSICHTBARES
Auf Landkarten Unsichtbares lesen
Jahre angestachelt zum Trab
Und Aufflüge ins Morgenrot
In den Strahl, der sich schneiden ließe
wie Mark Im Sonnenfleisch
Dort wo mir schlaflose
und klare Die Füße wieder
vom Wasser überflutet
Wie das Alexandrische Meer
Kavafis’ Gedichte Ruhig
In leichter Berührung Ruder Was weiß
daß eine solche Pause notwendig ist
Daß wir manchmal auch unschuldige
Dinge sehen, sanfte
Luftwesen wäre ich Statue
glatt Niemals lebendiger
In unzählbarem Verfließen der Tropfen
die den Stunden erlaubten
zu sein Was sie sind
Sichtbares Dauern mit dem ich ströme
das Maß wissend Und das Verlaufen
des Augenblicks
In dem ich ohne Mühe bin
Und ganz
BOULEVARD DER UNBEHAUSTEN
Der Wind hebt den Deckel ab
Sichtbar in der Unvollkommenheit
und enendlich wimmelt die Zahl
Erfüllt die Stahlmuschel
im Fuß der Brücke und der Lamelle
wo die absichtlose Spirale der Säule
bei Abenddämmerung ermattet
in den Allerseelentag sinkt
Der Regen näht eine lockende Pelerine
und läßt keine Schlitze für die Augen
Vom Blätterhügel
eine Pflanzenschicht abgehoben
plustert ein weicher Haufen Federn
Und hinter der Terasse dieses Auffluges
zeigt sich wie auf dem Boulevard
der Unbehausten ein Weg
GENAUIGKEIT
Wörter, in die ich mein Gesicht vergrabe
wie in den morgendlichen Korb
Und solche, die ich ins Brot tue
wie Sesam und Ingwer
Wörter, mit denen ich dem Hund sage
Glücklich bist du mit deinen neun Leben
Diese Berührung wirst du mitnehmen über die toten Meere
Jemand wird sie in das aufgeknöpfte Mieder senken
Jemand in den Schnabel der Schwalbe
Jemand wird die Scherben
hinter die griechische Säule räumen
Die Liebe wird wieder schön sein
und die Zufälligkeit jung
Wörter, mit denen ich ein Kind auf dem Feld bekleide
und Wörter, die ich in Nächten
des jungen Mondes ausfalte.
Wörter, denen ich die Tür aufschließe
damit andere Wörter in mich eingehen
Aus dem Wörterbuch für Schnee
Aus der Sprache des Tischlers und Pilzverkäufers
sie sind genauso wichtig
und genauso meine Wörter
Sie tragen mich aus der Wüste
wie das Sandkorn, mit dem das Mädchen
unter dem Alltagsbaum
Freudenblicke schöpfen
Und eine Frau
über dem quirlenden Quell
das Fläschchen finden wird
Vergrößerte Genauigkeit
Kraft des Verlorenen
aus dem Serbishen von Klaus Dettlef Olof